به طور خلاصه بر طبق یک مطالعه انجام شده بر روند تحقیقات صنعتی در طی برنامه سوم نشان میدهد که مهمترین چالش در عدم تحقق کامل همکاریهای دانشگاهی عدم شناخت و مدیریت فنی همکاریها به عنوان یک فرآیند راهبردی میباشد، در واقع سازگارسازی راهبردی عبارت از این است که زمینه های کاری مناسب برای همکاری دانشگاهی شناسایی شده و پس از آن یک شرکت سازگار به عنوان شریک تحقیقاتی جستجو نمود. متعاقباً این تعریف برای شرکتهای تحقیق و توسعه صادق میباشد ولی اغلب همکاریهای موفق با سه مرحله ذیل شروع میشود:

1 جمعبندی نتایج حاصل از شناسایی فرصتهای تحقیقاتی و بکارگیری آن در فرآیند برنامهریزی راهبردی فنی و وضع معیارهایی جهت شناسایی همکار مناسب تحقیقاتی. معمولاً این مرحله در تعمیم تجزیه و تحلیلها ویا بکارگیری دانش فنی جدید به صورت پایلوت به وقوع میپیوندد.

2 دقیقاً هرکدام از فرصتهای تحقیقات دانشگاهی بر حسب موارد ذیل دستهبندی میشوند:

x نوع تحقیقات (اکتشافی، عادی، حل مسئله و غیره)

x ماهیت یا هدف

? آیندهنگری (شیوه ها و فرصتها برای نوآوری)

? توانمندسازی متخصصین داخلی

? توسعه و گسترش ظرفیت داخلی

? توسعه ظرفیت برای رقابت فنی

? بهکارگیری روشهای جدید نظری

? ارتقای کارکنان

x وسعت واندازه همکاری (از پروژه مشترک بین یک دانشکده تا پروژه مشترک بین چندین

دانشگاه)

x مدتزمان فعالیتها بدین معنی که از نظر اعضای هیئت علمی دانشگاه ها پروژه های

کارشناسی در طول یک ترم (چندین ماه) و رساله های تحقیقاتی دانشجویان تحصیلات

تکمیلی در فاصله زمانی سه الی پنج سال تکمیل میشود.

x ایجاد ارتباط بین تحقیقات مشترک و فعالیتهای داخلی

x احتمال وارزش حق مالکیت معنوی

x احتمال و ارزش موفقیت معمولاً – تحقیقات اکتشافی همراه با احتمال بیشتر در شکست بوده در حالیکه احتمال موفقیت فعالیتهای مربوط به حل مشکلات بیشترمیباشد.